در سال ۱۳۶۲ بالاخره فرمان “حجاب اجباری” تصویب و قانونی شد. از همان اولین روزهای سقوط سلطنت پهلوی و روی کار آمدن جمهوری اسلامی، زمزمه‌های اجبار به حجاب از سوی مقامات مختلف شروع شد.
در همان روزی که محمدرضا و فرح پهلوی ایران را ترک کردند، آیت‌الله منتظری در گفت‌وگویی با روزنامه‌ی “کیهان” گفت:«زن نباید در جامعه لخت باشد که وسیله‌ی شهوت‌رانی قرار گیرد.»
بعد از آن اطلاق واژه‌ی “لخت” به زنی که روسری و چادر بر سر نداشت در ادبیات مذهبی‌های طرفدار اجباری شدن حجاب، به رویه‌ای مدام تبدیل شد.
بزرگ‌ترین تظاهرات اعتراضی زنان در سال‌های بعد از انقلاب نیز در روز جهانی زن در سال ۱۳۵۷ با محوریت اعتراض به زمزمه‌های حجاب اجباری برگزار شد. ده‌ها هزار زن در این تجمع شعار “ما انقلاب نکردیم، تا به عقب برگردیم” سر دادند.
در سال ۱۳۶۲ در ابتدا ماده‌ی ۱۰۲ قانون تعزیرات تصویب شد که بعدها به شکل تبصره به ماده‌ی ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی الحاق شد. این تبصره می‌گوید “زنانی که بدون حجاب شرعی در معابر و انظار عمومی ظاهر شوند به حبس از ۱۰ روز تا ۲ دوماه یا از ۵۰ هزار تا پانصد هزار ریال جریمه‌ی نقدی محکوم می‌شوند.”
از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، زنان به شکل مداوم با خشونت، توهین و تحقیر در رابطه با حجاب خود مواجه‌اند. هزاران زن در ۳۵ سال گذشته به دلیل آن‌چه مقامات “بی‌حجابی” یا “بدحجابی” تلقی می‌کنند بازداشت، جریمه‌ی نقدی و مجبور به امضای تعهدنامه شده‌اند.
“گشت‌های ارشاد” سال‌هاست که در معابر عمومی شهرها به دلیل پوشش به زنان برخورد می‌کنند و هرسال بودجه‌ی قابل توجهی برای تبلیغات حجاب در سطح کشور هزینه می‌شود.